Een vereniging als deze wordt gebouwd op de mensen die ze dragen... Het lot zorgt ervoor dat er ons onverwacht en soms ook verwacht mensen verlaten. Ook die mensen mogen niet vergeten worden en krijgen hier een plaatsje, elk op hun eigen manier.

Overlijden Ilse De Pauw – december 2004

Op 10 december 2004 is Ilse onverwacht van ons heengegaan. Hoe goed Ilse in de groep lag, bleek op haar begrafenis waarbij alle muzikanten, zonder uitzondering, aanwezig waren, hetgeen zelden gebeurt. Ilse zou in 2005 reeds 25 jaar lid zijn van onze harmonie. Langs deze weg willen wij de familie nog veel sterkte toewensen bij dit zware verlies. Hieronder vindt U de brief die Karel geschreven en voorgelezen heeft op de begrafenisplechtigheid. Beter kunnen we haar niet omschrijven:

Lieve Ilse,

Bijna 25 jaar was je lid van onze Harmonie. Wanneer het enigszins kon, kwam je naar de repetitie, met veel plezier, ook al trouwde je en ging je nabij Gent wonen, ook al had je twee klein mannen. Je kon ons niet missen, niet louter omwille van het musiceren maar vooral voor het samenzijn, voor een leuke babbel tussen vrienden na weer een drukke werkweek. Je hart lag op je tong. Je had je zo verheugd op het huwelijk van je zus. We hoorden de laatste nieuwtjes, hoe het ging op je werk maar vooral over je kinderen, de rustige Sara en de fratsen van Elisa.

Je was dikwijls het mikpunt van onze gekke streken, telkens opnieuw! Hoe dikwijls was je je handtas niet kwijt en vond je ze later terug boven de toog met een bordje "gevonden" erbij. Hoe dikwijls ging je niet met méér naar huis dan waarmee je was gekomen? De meesten onder ons kennen of zijn mededaders van de talrijke fratsen. En als je dan terug naar huis moest, na een gezellige avond aan de bar, tussen pot en pint, of beter gezegd, tussen een pint en een waterken, zei je, nu moet ik echt voort want morgenvroeg staan mijn klein mannen aan mijn bed. Maar een uurtje later stond je daar nog aan die deur, gepakt en gezakt en je zei: nu ben ik echt, echt weg... en nu bén je gegaan... voor altijd...

Zo was Ilse. Ilse, bedankt voor de mooie momenten, de mooie herinneringen die we met jou samen mochten beleven. Het zullen deze dingen zijn waaraan we ons zullen optrekken in de moeilijke perioden die zeker nog zullen komen. Ilse, ik weet zeker, waar je nu ook bent, dat je over onze schouder zult meekijken en dat je er zal voor zorgen dat we het verder goed doen.

Bedankt.

Overlijden Ivar Vermeire maart 2012

Op 31 maart 2012 is Ivar heel plots overleden. De Koninklijke Harmonie verloor hierbij een trouw bestuurslid en sinds kort nam Ivar ook deel aan het vernieuwde trommelkorps. Niemand kon vermoeden dat De Carnavalsuitstap te Assenede zijn laatste zou zijn. De K.H.St-Cecilia biedt de familie haar oprechte deelneming aan. Wij zullen hem missen. 

Hieronder kan je een tekstje lezen die onze voorzitter(alex Vercauteren) Voor hem schreef

Zoals jullie weten is onze goede vriend Ivar zaterdag overleden.

Een schok voor iedereen. Zonder teken, zonder de kans om afscheid te nemen weg voor altijd. Het is ondraaglijk.

Ivar ontplooide zich de laatste jaren tot een onmisbare schakel binnen onze vereniging. Op tijd het lokaal openen zowel voor de repetities op zaterdag als voor het instaporkest, de bar verzorgen tijdens de repetities, allerhande klusjes uitvoeren. Van een opbergvakje voor de trommelstokken van Willem tot het ontwerpen van jetons voor de bar. Je mocht vragen wat je wilde: Ivar loste het allemaal op, om dan vol fierheid mij aan te spreken " schrap het maar op de actielijst; 't is in orde". Het beste bewijs van zijn betrokkenheid was het feit dat hij op zijn leeftijd, toen er een oproep kwam om het trommelkorps te versterken, de durf en de moed toonde om de opleiding bij Firmin aan te vatten. En met succes! Regelmatig vroeg ik hem hoe het ervoor stond met zijn opleiding tot "eersten trommelaar" en zijn antwoord was steeds: " het gaat al heel goed, maar dienen rampampadam is toch niet zo makkelijk zulle". Nu hij de 'rampampadam' onder de knie had en met zijn zelf ontworpen harnas (hoe kan het anders) onze rangen versterkte heeft hij er veel te kort van kunnen genieten.

Voor mij persoonlijk was Ivar veel meer dan barman, bestuurslid, trommelaar en noem maar op. Hij was het die me in 2007, toen Michel aangaf het voorzitterschap door te geven, bleef vragen die taak op mij te nemen. En tot vandaag, als ik ergens over twijfelde of gewoon wat raad nodig had, kon ik bij Ivar terecht. Op zijn rustige doordachte manier, doorspekt van de altijd aanwezige kwinkslagen en Brits aandoende humor, was zijn eerlijk inzicht vaak doorslaggevend.

 Ivar jongen, vandaag weet ik het eventjes niet meer.

En je raad vragen zal ook niet meer gaan.

Ik hoor het graag zeggen: niemand is onmisbaar.

Voor ons ben je de uitzondering.

Rampampadam, zaterdag zullen we er zijn, allemaal. Je hoeft niet te turfen....

de voorzitter